En toen viel ik van de trap

Het was dinsdag eind van de ochtend en toen viel ik van de trap. Of eigenlijk: op de trap.

En toen viel ik van de trap

Het was dinsdagochtend en toen viel ik van de trap. Of eigenlijk beter gezegd: ik viel op de trap. Ik was snel op weg naar boven, want mijn lunch stond in de magnetron en ik had de tv al klaar staan op een programma wat ik terug wilde kijken (wel op pauzeren). Dus ik dacht zoals bijna altijd; ik ren even naar boven. Deze keer dus niet. Normaal gaat dat altijd prima, maar nu even niet.

Leestip: Uitbetaling gehaald!

Toen ik bijna boven was weigerde mijn rechterbeen ineens om hoog genoeg te komen voor de volgende trede, dus kwam mijn voet tegen de voorkant van de traptrede aan en viel ik. Ik kon me nog op tijd vast pakken aan de leuning, dus ik hing aan mijn ene arm en knalde met mijn rechter scheenbeen tegen de rand van de traptrede.

Daar schoot meteen een gemene pijn doorheen en direct kreeg ik kramp in mijn voet. Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier kon ik mezelf staand krijgen, waardoor ik me kon omdraaien om op de trap te gaan zitten en te wachten tot de pijn weg zou zakken. Dat ging niet zo snel als normaal wanneer je je stoot, ik kon er ook even niet op staan, dus ging ik maar verder op mijn kont naar boven. Want ik wilde gewoon die vieze bezweette werkkleding uittrekken voordat ik ging eten.

Ik ging op mijn bed zitten om mijn shirts te verwisselen en even wat deo te spuiten en toen moest ik weer terug zien te komen naar beneden. Lopen ging nog steeds niet echt, erop steunen in elk geval niet. Dus werd het een soort hink stap sprong idee, terwijl ik mezelf omhoog hield aan de leuning en de trap, zodat ik niet op dat been hoefde te steunen met traplopen.

Eenmaal beneden kon ik door héél langzaam mezelf voort te bewegen en mijn voet niet af te rollen vooruit komen. Zo pakte ik mijn eten, plofte ik op de bank neer en kwam daar pas weer vanaf toen ik naar de wc moest. Gelukkig had ik al drinken binnen handbereik staan, dus dat was geen punt. Omdat het teveel pijn deed om mijn been gewoon normaal op de bank te leggen, legde ik er maar een kussen onder, dat voelde een stuk beter.

Inmiddels zijn we nu 1 dag verder en heb ik er nog steeds last van. Lopen gaat wel, maar heel traag. Ik kan er wel op steunen, maar niet tijdens het traplopen, dus dat gaat trede voor trede. Autorijden ging maar nét. Op mijn werk werd ik gekscherend ‘oma’ genoemd, zo van; o, daar komt oma weer aan, loop eens door joh! Maar daar kon ik wel om lachen, want zo voel ik mij ook wel een beetje. En op een gegeven moment begon mijn been weer erg pijn te doen, waarschijnlijk had ik teveel gestaan. Maar toen ben ik naar huis gegaan. Het was toen inmiddels ook wel bijna klaar. Dus ze konden het prima zonder mij af. De terugrit naar huis was wel een stuk erger, op het laatst deed mijn been zoveel pijn, dat autorijden heel naar was. Maar gelukkig was ik toen al bijna thuis.

Nu weer met het been omhoog en hopelijk is het snel weer helemaal over! Ik kan erop steunen, voorzichtig lopen en gewoon mijn tenen bewegen, dus gebroken zal het niet zijn. Wel is mijn scheenbeen wat dikker alsof er een bult op zit en hij is blauw. Precies in de vorm van de rand van de traptrede. Ook best knap.

Leestip: Wanneer trakteer jij jezelf?

Hoe bezeerde jij jezelf de laatste keer dat dat gebeurde?