Op financieel rantsoen!
Op financieel rantsoen. Het sparen gaat me te traag… Dus zet ik mezelf op financieel rantsoen! Hoe? Daar vertel ik jullie vandaag alles over!
Op financieel rantsoen
Op financieel rantsoen! Nee, niet omdat het januari is of omdat er teveel geld uitgegeven is in December. Maar om mijn motivatie te versterken en mijn stress de deur uit te trappen, voor een deel dan. Want voor een ander deel heb ik daar zelf niet heel veel invloed op. Ik ben nog niet bepaald goed in dingen loslaten.
Wat mij nu stress geeft dat zijn de kleine spaardoelen. Een deel van het meeneemgeld Gran Canaria 2020 bij elkaar sparen. Want dat is een onzeker deel en anders moet ik daar volgend jaar nog extra hard mijn best voor doen en dat levert dan volgend jaar stress op. Dan doe ik het liever nu. Nu heb ik eventjes geen werk en kan ik de stress beter opvangen dan volgend jaar wanneer ik wel gewoon weer aan het werk ben.
Dan klein spaardoel nummer 2. Kleding. Er zijn gewoon nog wat dingen in deze categorie die aangevuld/ vervangen moeten worden omdat ze versleten zijn, of omdat ik bijvoorbeeld maar 1 winter werkbroek heb. Die overigens ook versleten is, want ik kan er praktisch doorheen kijken. Hiervoor wil ik dus een bedrag van in totaal 300 euro wegzetten. Daar moet ik wel een heel eind mee kunnen komen.
Leestip: Hoe maak je een financieel plan? Zo!
Deze 2 spaardoelen wil ik afgerond hebben voordat ik half april weer aan het werk ben, zodat ik me daarna weer volledig kan focussen op de verhuisrekening vullen (en de hypotheek betalen zonder werk rekening zal dan ook weer gevuld moeten worden). Maar aangezien het nu al half januari is ging het me gewoon niet snel genoeg. Ik wil het liefst nú alweer kunnen sparen voor de verhuizing, dus ik bedacht dat ik mezelf op financieel rantsoen ga zetten.
Wat dit voor mij inhoudt op dit moment is dat ik boodschappen ga doen van 10 euro per week. Zoveel mogelijk. Ik heb gelukkig eind vorig jaar een enorme hoeveelheid aan houdbare boodschappen ingeslagen dus dat scheelt mij gewoon heel veel geld. Daarnaast komt mijn moeder regelmatig met fruit aanzetten voor mij, dus ook dat hoef ik dan al niet zelf te kopen. Daardoor ontstaat ook de ruimte om dit te kunnen doen. En op deze manier kom ik een stuk sneller van mijn stress af. Want ik begin letterlijk lichamelijke klachten erdoor te krijgen. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Leestip: Zo spaar jij ook 30.000 euro!
Normaal gesproken heb ik 100 euro per maand aan boodschappengeld, wanneer een maand 4 weken heeft heb ik nu dan 40 euro. De overige 60 zet ik dan bij mijn spaardoel om deze zo snel mogelijk af te ronden. En natuurlijk de inkomsten van mijn spaarsites zullen daar ook naartoe gaan, ik hoop veel uitbetalingen te krijgen en weer smaaktesten te kunnen doen, zodat ik sneller minder zuinig aan kan doen met mijn boodschappengeld. Ik ga jullie uiteraard gewoon weer maandelijks op de hoogte houden over hoe het nu gaat met mijn spaarplan!
Heb jij wel eens stress gekregen van je eigen spaardoelen? Hoe kwam dat en wat heb je eraan gedaan?
Gelukkig is dat ook maar een paar weken nodig, dan zijn die kleine doelen afgerond.
Om te antwoorden op je andere vraag; ik vind dat ik al meer dan genoeg concessies doe. Ik geef al heel veel op zoals uit eten gaan en uitjes. En ook koop ik vrijwel nooit onnodige dingen. Of tig decoratie dingen, wat ik op zich ook erg leuk vind. Dan mag ik van mezelf wel 1 ding overhouden waar ik wél naartoe kan leven wat wél heel belangrijk voor me is.
De dingen waar ik nu concessies op doe vind ik gewoon leuk om te doen, maar ik vind het ook niet erg om het te laten. Wel soms jammer, als ik bijvoorbeeld besluit om niet naar een musical te gaan die ik graag had willen zien.
Gran Canaria is voor mij niet zomaar ‘een vakantie’. Dat is thuis komen bij familie. En ik vind het lastig om het goed begrijpelijk onder woorden te brengen en wellicht is het lastig om te begrijpen als je zoiets zelf niet voelt. Maar voor mij betekend het enorm veel om daarheen te gaan. Ik kwam daar 16 jaar geleden voor het eerst, toen leerde ik al iemand van het personeel goed kennen en door de jaren heen zagen we steeds meer bekende gezichten. Niet alleen bij het personeel, maar ook bij de andere gasten. Op het laatst herken je elkaar en het is dan net 1 grote familie. Het liefst zou ik elk jaar daarheen gaan. De meeste mensen gaan elk jaar. Maar dat is financieel gewoon niet haalbaar, omdat wij altijd zoveel willen doen náást ook relaxen. Daarom hebben wij (mijn moeder en ik) besloten om eens in de 2 jaar te gaan.
De vrouw die ik al 16 jaar ken kent, ik noem haar even A. kent ons bij naam en we hebben het altijd super gezellig met haar en in 2016 leerden we ook haar nichtje kennen die daar ook werkt. Die noem ik even C. Afgelopen vakantie hebben wij haar nichtje nog veel beter leren kennen en inmiddels hebben we zo een enorme klik met beide meiden. Ze vonden het zo jammer dat we volgend jaar niet komen en vooral C. vond het zo jammer toen we weer weg gingen, want zij en ik hebben gewoon echt een vriendschap opgebouwd. Uiteraard nog wel contact via Facebook, maar dat is zo anders dan in het echt. Ik heb oprecht heimwee en mis die meiden enorm.
Dus dit is voor mij iets wat gewoon heel diep zit. In Nederland heb ik nooit échte vrienden gehad. Vroeger was ik altijd het meisje die raar was en waar ze alleen mee wilden spelen als hun eigen vrienden er niet waren. Ook later op de basisschool en middelbare school hoorde ik er nooit bij. Ik woonde in een klein dorp waar je al raar aangekeken wordt met een blik van ‘ik ben beter dan jij’ als je met je joggingbroek bij de winkels loopt. Afschuwelijk dat soort mensen.
Toen ik 5 jaar geleden verhuisde naar de stad en wél voor het eerst gewaardeerd werd op mijn werk waar ik tot voor kort werkte en wel als normaal behandeld werd voelde dat heel fijn. Maar nog steeds heb ik hier weinig tot geen vrienden. Omdat het op deze leeftijd (30) heel lastig is om nog mensen te vinden die open staan voor vriendschap. De meeste mensen die ik trof zaten daar niet op te wachten. Dan was het van; nee, het ligt niet aan jou, maar ik heb al genoeg vrienden. Of ze zeggen; ja misschien kunnen we een keer een kop thee doen als je tijdens dat half jaar zonder werk zit, maar als je dan vervolgens appt met; hey zin om dat kopje thee te komen doen waar we het vorig jaar over hadden? Krijg je gewoon geen enkele reactie en blijkt dat dat dus gewoon weer iemand was die maar wat roept en het niet meende.
Daarnaast heb ik vaak gedacht dat ik vrienden had, maar als ik ze dan uitnodigde voor mijn verjaardag die ene keer per jaar dan konden ze nooit. Vroeg ik dan later heel quasi onschuldig of ze nog wat leuks gedaan hadden die dag (omdat ze al lang vergeten waren dat ik mijn verjaardag vierde) zeiden ze; nee niks gedaan, was een saaie dag. Of gewoon dat ze dan tv ofzo gekeken hadden. Iets onbenulligs terwijl ze eigenlijk zogenaamd iets hadden die dag. Ik kwam er altijd achteraf achter dat het gewoon een lulsmoes was om niet te hoeven komen. Terwijl iedereen die mij een beetje kent weet hoe belangrijk mijn verjaardag is voor mij. Dit jaar vierde ik voor het eerst mijn verjaardag dus op Gran Canaria en ik ben ik weet niet hoe vaak gefeliciteerd daar door personeel en geknuffeld. Vooral die 2 meiden hebben er echt een feestje van gemaakt voor mij. Dat voelt zó bijzonder, juist omdat mijn zogenaamde ‘vrienden’ er nooit een zier om gegeven hebben en hele lieve meiden die ik nauwelijks ken, of in elk geval niet vaak zie het wel tot belangrijke dag maken en hun best voor me doen. Dat heeft mij zo geraakt. Toen ik thuis kwam had ik bijvoorbeeld niet eens 1 verjaardagskaart in mijn brievenbus. Ik kreeg echt even de neiging om te huilen en had meteen het gevoel; ik had net zo goed weg kunnen blijven, want het kan toch niemand wat schelen of ik er ben. (behalve mijn moeder natuurlijk, die kan het wel wat schelen). Toen we afscheid moesten nemen van de meiden zijn er ook heel wat tranen gevloeid. En C. moest eigenlijk gewoon weer aan het werk, want ze was aan het werken, maar toch bleef ze mij troosten en plat knuffelen. Terwijl ik hier in Nederland nog nooit getroost ben als ik verdriet had. Hier heeft nog nooit iemand mij een knuffel gegeven als ik dat nodig had. Dan werd ik alleen maar stom aangekeken of ze keken weg en moesten ineens naar de wc of zo. Wellicht heb ik gewoon nooit de juiste mensen ontmoet, maar ik voel me zoveel meer thuis in hun cultuur dan hier in Nederland.
Los daarvan kan ik thuis ook nooit de rust vinden om écht helemaal te ontspannen. Want tja het huishouden zoals koken en wassen e.d. blijft gewoon doorgaan. En als ik dan een keertje 2 weken niet hoef te koken en al die shithuishoud-dingen te doen, zo dat is dan pas écht ontspannend. Dát is voor mij vakantie. Niks hoeven. Pas dan kom ik echt tot rust.
In dit huis ben ik natuurlijk ook voortdurend overprikkeld, door alle herrie. Dus het zal al heel fijn zijn wanneer ik verhuisd ben, maar dat voelt voor mij zeker niet als vakantie. Meer als een beloning.
Let je wel een beetje op jezelf dat je niet te streng wordt/teveel en te obsessief mee bezig bent. De vakantie is dus erg belangrijk en dat moet je dan zeker jezelf niet ontzeggen, maar hoe groot is nu de kans dat je het echt niet bij elkaar hebt gespaard over 1,5 jaar. Ook zonder nu opeens allerlei vrij drastische maatregelen te nemen. Ga bv naar 20 euro boodschappen (ik vind 10 euro echt weinig voor gezond eetpatroon en zou ik hoogstens evt af en toe een weekje doen). Houd je wat minder vast aan de exacte doelbedragen met name die op langere termijn. Je schrijft dat je 2000 euro inzake verhuizen hebt maar dat is toch helemaal geen vast gegeven dat je dat nodig hebt. Het kan toch ook goedkoper worden of helaas wat duurder. En de advent enveloppen moeten die precies zo gevuld of kan dat iets anders. Je legt jezelf zoveel restricties op en bent erg bezig met- ga ik alles wel halen. Verstandig met geld is heel goed, maar je moet ook nog gewoon kunnen leven en alvast hele exacte doelen hebben voor tig jaren is denk ik niet erg ontspannend en nodig. Wie weet werk je in de zomer wel extra uren en kun je dat wel nog extra wegzetten. Dus wat meer relaxen inzake je spaardoelen en gewoon sparen wat lukt, zonder al te grote concessies en dan zul je zien dat het best goed komt. Heel veel succes!
Dank voor je reactie! Gran Canaria laat ik me ook zeker niet uit mijn hoofd praten, daar ben ik te koppig voor 😉 haha. Met weinig inkomsten moet je net iets meer concessies doen, maar wanneer ik weer aan het werk ben half april dan word ik weer een stuk soepeler! Dit is echt even tijdelijk.
Maar op zich heb je wel een goed punt, hoe groot is de kans dat ik het over anderhalf jaar nog niet bij elkaar heb. Tja, waarschijnlijk is die kans idd klein. Inmiddels heb ik alvast nog meer artikelen geschreven over dit onderwerp en mijn acties. Begin volgende week komt daarover de laatste online. Mijn stress is verdwenen kan ik alvast vertellen 😉
Loslaten is een dingetje wat voor mij idd nog lastig is. Maar aldoende leert men. Eigenlijk heb ik voor nu gewoon teveel spaardoelen opgesteld, juist omdat ook de verhuizing eraan komt. Maar daarvan leer ik alleen maar weer. Dankjewel! Ik ben er inmiddels ook zeker van overtuigd dat het goed gaat komen 🙂